O Sympozjum

Większość badań i analiz wykazuje poważne problemy współczesnych systemów opieki zdrowotnej. Szczególnie widoczne jest to w krajach high-income, które z racji szybszego rozwoju są odmienne niż w większości krajów świata. Wydana niedawno książka „Systemy opieki zdrowotnej: prognozy na przyszłość globalnej opieki” opisuje przewidywane zmiany, które nastąpią do 2030 roku. Publikacja obejmuje analizą 152 kraje. Z tej i innych publikacji wyłaniają się trendy kształtujące przyszły krajobraz opieki zdrowotnej na świecie:

1. stabilny rozwój systemów zdrowotnych,
2. nowe technologie,
3. rewolucja zachodzące w możliwościach genomiki,
4. wyzwania demograficzne,
5. zmiana trendów epidemiologicznych,
6. nowe modele opieki.

Pandemia COVID-19 pokazała jak niestabilne okazało się ogólnoświatowe bezpieczeństwo zdrowotne w konfrontacji z globalnym zagrożeniem. Systemy nie były w stanie odpowiednio szybko reagować na potrzeby ani zmieniać kształtu w celu dostosowania się do nowych warunków. Przesuwanie sił i środków do kryzysowych obszarów powodowało zapaść i zaniedbania w obszarach, z których środki były relokowane.

Lekcją z pandemii jest świadomość, że mogą pojawić się nowe krajowe i globalne wyzwania zdrowotne. Wyzwanie te mogą stale ewoluować, więc mechanizmy do ich neutralizacji też muszą być elastyczne i zapewniać odpowiednią dynamikę działania. Systemy opieki zdrowotnej muszą być równoważone, by zwiększony nacisk w jednym obszarze nie wywoływał zapaści lub nowych presji w innych obszarach.

Przed pandemią za największy problem wszystkich systemów ochrony zdrowia uważane były finanse i jakość opieki (także rozumiane jako brak odpowiedniej dostępności do świadczeń zdrowotnych). Dodatkowe finansowanie wydawało się lekarstwem na wszelkie niedociągnięcia systemów. W trakcie pandemii okazało się, że w przypadku przeciążenia systemu istotnym problemem jest niewydolność mechanizmów tworzenia odpowiednich procedur, brak personelu, a nawet brak dostępu do technologii medycznych. Biorąc to wszystko pod uwagę, osiągnięcie równowagi między jakością opieki a wydajnością ekonomiczną jest coraz trudniejsze.
Tworzenie i utrzymywanie systemów opieki zdrowotnej jest związane z ciągłym planowaniem, wdrażaniem i ocenianiem efektywności działań w perspektywie dłuższej niż działania poszczególnych rządów. Może to być kolejną słabością, bo niespokojne czasy rodzą chęć do tworzenia rozwiązań krótkofalowych, co często skutkuje brakiem rozważania długofalowych konsekwencji tych działań. Wdrażanie i korzystanie z nowych rozwiązań systemowych czy technologicznych wymaga stabilności i czasu, aby zapewnić możliwość zmonitorowania jak najdłuższych cykli i trendów życia wdrażanych innowacji.

Dlatego wyzwania dotyczące tworzenia zrównoważonego systemu opieki zdrowotnej (publicznego i prywatnego) wymagają nie tylko analizy finansowej dla kontroli kosztów i szukania oszczędności, ale też realnej oceny wartości dodanej nowych rozwiązań i rzeczywistej poprawy wydajności. Kluczem do stabilnego systemu ochrony zdrowia paradoksalnie wydaje się być jego przystosowanie do częstych zmian i możliwość rozwoju poszczególnych dziedzin bez zaburzania równowagi całości.

I o tym chcemy porozmawiać w czasie najbliższego Sympozjum EBHC. do góry